Źródłem pojęcia mogła być kultura Dalekiego Wschodu, np. dawne chińskie teorie taoistyczno-proto-naukowe oparte były nie na kwestii co jest przyczyną czego, ale na kwestii co zwykle występuje z czym, w sensie znaczącej koincydencji.

„Natura symbolu zbawczego podobna jest naturze dziecka,
to znaczy, że dziecięctwo czy też nastawienie wolne od uprzedzeń jest częścią symbolu i jego funkcji. Nastawienie dziecięce sprawia, że miejsce samowoli i racjonalnej celowości zajmuje inna zasada przewodnia, której boskość jest równoważna z przemożnością.
Ta zasada przewodnia, jest z natury irracjonalna, toteż pojawia się przesłonięta welonem cudowności.
Kryterium „boskiego” oddziaływania jest nieodpartą siłą impulsu nieświadomego”.

„Będzie tam droga czysta, którą nazwą Drogą Świętą. Nie przejdzie nią nieczysty, gdy odbywa podróż, i głupi nie będą się tam wałęsać. „

„Podobnie jak rośliny, tak rosną także ludzie,
jedni w świetle inni w cieniu. Jest wielu, którzy potrzebują cienia, nie światła.
Obraz Boga (symbol libido) rzuca cień, który jest tak wielki, jak on sam.”

„(…) i musiałem połknąć małość, jako lek nieśmiertelności we mnie.”

„Duch czasu skusił mnie myślą, że to wszystko należy do cienia obrazu Boga. Była to daremna pokusa, gdyż cień jest bezsensem. To co małe, ciasne codzienne nie jest jednak bezsensem, lecz jedną z dwóch esencji Bóstwa. Wzbraniałem się przed uznaniem że codzienność należy do obrazu Bóstwa. Uciekałem przed tą myślą, kryłem się przed nią za najwyższymi, najzimniejszymi gwiazdami. Ale duch głęboki dognał mnie i przemocą wlał gorzki napój między moje wargi”.